Papel
Lissabon is mijn droomstad. Ik ken weinig steden die zo mooi
oud zijn geworden. Vermoeid ben ik, maar ook zeer voldaan, na een rijkelijk
gevulde museumdag. Die begon in de historische wijk Belém, waarvandaan ook
Vasco da Gama op ontdekkingsreis ging, dus waarom ik niet. Eerst natuurlijk een
snelle bica, geserveerd met de beste pastel de nata van heel Portugal. Dan door
naar het Centro Cultural, waarin de wereldberoemde Berardo collectie is
gehuisvest. El Lissitzky, Andy Warhol, Richard Long, Francis Bacon, Salvador Dali,
Karel Appel. Het is maar een greep uit de omvangrijke verzameling. Vandaaruit begaf
ik mij per bus en metro naar het Museum voor Moderne Kunst aan de andere kant
van de stad. Je wilt de tijd die je in Lissabon hebt zo efficiënt mogelijk
benutten. Ik zag er werk van hedendaagse Portugezen en bezocht er een
tentoonstelling gewijd aan Amadeo de Souza Cardoso. Op een steenworp afstand
ligt het Museum Calouste Gulbenkian, waar onder meer Aziatische kunst en westerse
oude meesters te bewonderen zijn. Portret
van een oude man van Rembrandt en negentien(!) veduten van Francesco Guardi
behoren voor mij tot de topstukken. Eenmaal op straat, natrillend van zoveel
schoons, realiseer ik mij dat het van een toiletbezoek nog niet is gekomen. Ik
haast mij naar El Corte Inglès, een groot warenhuis. Misschien wel het
grootste. Nee, met zekerheid het grootste warenhuis van de stad. Bij een charmante
dame in mantelpak-met-badge informeer ik waar de toiletten zich bevinden.
Vriendelijk glimlachend wijst ze mij erheen. Tijdens mijn retirade neem ik mij
voor een notitieboekje aan te schaffen. Dit omdat ik mijn museale belevenissen
wil vastleggen. Terugkerend van het toilet loop ik naar dezelfde dame en spreek
haar opnieuw aan. ‘Dan heb ik nóg een vraag: waar is hier de afdeling
papierwaren?’ Ze blijkt mijn Engels niet te begrijpen, waarop ik in mijn beste
Portugees zeg: ‘Papel?’ Ik spreid daarbij mijn armen, en schud mijn hoofd vragend
heen en weer. Dan denkt zij mij te begrijpen. ‘Hangt er geen papier op het
toilet?’ vraagt ze zowel geschrokken als gegeneerd. ‘Nee, eh… jawel, maar ik bedoel
papier om op te schrijven.’ Ter verduidelijking maak ik er schrijfbewegingen in
de lucht bij. En dan valt bij haar het muntje. ‘Ooo… Dat is op de etage hier
beneden, op minus uma.’ Ik met de
lift erheen. En verdomd, daar tref ik de best gesorteerde afdeling papierwaren aan
die ik ooit in een warenhuis zag. In het nieuw aangeschafte boekje noteer ik
onder meer deze gebeurtenis.
(c) Frans Lasès
Geen opmerkingen:
Een reactie posten