Ego
Omdat hij zestig is geworden, mag cabaretier Jeroen van
Merwijk - als ‘grootste denker van Nederland’ - zijn beste teksten in boekvorm presenteren.
De halve bemanning van het narrenschip der Lage Landen is ervoor van boord
gegaan en heeft zich verzameld in vakbondsgebouw De Burcht, hier om de hoek. God
de Vader, die mij aan Erik van Muiswinkel herinnert, krijgt het Woord. Aan Hem
de eer het eerste exemplaar uit te reiken. Maar dat is eigenlijk niet wat ik
wilde vertellen. Wél dat ik bij deze gelegenheid de voormalige baas van de IKON
televisie ontmoet. Hij verhaalt dat hij ooit tot zijn verbazing het verzoek kreeg
een oudejaarsavond in te vullen. Narren van naam zijn al vaak genoeg op tv, dit
was een goede gelegenheid minder bekende grootheden uit te nodigen. Een geproduceerde
ontmoeting op een eiland leek hem wel wat. Net zo lang gezamenlijk improviseren
tot er een programma is. En zo reisde hij met een groepje cabaretiers,
waaronder Jeroen van Merwijk, voor een lang weekend naar Texel. ‘Dat ging natuurlijk
helemaal niet werken,’ onderbreek ik hem. Hij reageert verrast. ‘Huh! Ken je de
afloop dan?’ ‘Die kan ik wel raden,’ zeg ik parmantig. Hij vervolgt dat hij het
avontuur positief was aangegaan en goddelijke inspiratie en kruisbestuiving
verwachtte. Met ieders goede wil en de enorme hoeveelheid meegenomen drank moest
het lukken. Toch wilde de samenwerking geen millimeter van de grond komen. De
ego’s bleken overduidelijk te groot voor het experiment. Een oudejaarsprogramma
kwam er uiteindelijk wel, maar daarin vertoonde ieder afzonderlijk gewoon weer zijn
eigen kleinkunstje. ‘Wat vind jij daar nou van?’ vraagt hij. ‘Individueel
behaalde resultaten zijn nog geen garantie voor samenwerking,’ zeg ik gebaseerd
op enige ervaring. Jaren geleden stond de opera Aap verslaat de Knekelgeest van componist Peter Schat in een tent achter
Frankendael. Floris Guntenaar had het toneelbeeld ontworpen. Na een serie
uitvoeringen zou er onder regie van Annemarie Prins een televisieadaptatie van de
opera worden gemaakt. Uw blogschrijver – toentertijd werkzaam bij de NOS - werd
aangezocht voor de televisievormgeving. De basisopnamen vonden plaats in een chromakey
blauwe studio. Apen, monsters en acrobaten gingen in een houten berglandschap elkaar
met stokken te lijf. En daarbij werd dan ook nog gezongen. Na een ruwe montage
was het aan mij om met de tapes aan de slag te gaan. De blauwe achtergronden
zou ik vervangen door graphics. Met regisseur Annemarie Prins had ik vooraf intensieve
besprekingen gevoerd en mijn aanpak genoot haar enthousiaste instemming. In de
mouw van Peter Schat bleek echter al die tijd nog een aap verstopt te hebben
gezeten. De componist zag toch liever theatervormgever/goede vriend Guntenaar het
werk afmaken - weliswaar ‘in samenwerking’ met mij. Het zal geen verbazing
wekken dat noch Annemarie Prins, noch ondergetekende daarin wilde meegaan. Theater
is geen televisie, en andersom ook niet. Resultaat: twee tegenover elkaar
staande partijen, met de onafgemaakte opnametapes ertussenin. En tja, die
liggen anno nu nog altijd te wachten op invulling van het blauw. Ego’s? Welnee!
(c) Frans Lasès
Geen opmerkingen:
Een reactie posten