Wasdrogers en vrouwen

Sinds onze wasdroger het voortijdig heeft begeven, inmiddels zo’n zeven maanden geleden, hangt het wasgoed aan rekjes in de kamer. Door een combinatie van laksheid en zuinigheid alsmede een vleugje milieubewustzijn waren wij nog niet overgegaan tot de aanschaf van een nieuwe machine. Maar van het ene op het andere moment gingen de volle rekjes ons enorm irriteren. En zo stond de dag erna een plotsklaps uitgenodigde - en ons onbekende - monteur zijn diagnose te stellen. Printplaat kapot. Kostbaar verhaal. Voordeliger de hele wasdroger te vervangen. Toevallig een leuke aanbieding.                                                                   
Onze expertise in dezen reikt niet heel ver, dus vertrouwden wij de man op zijn helblauwe ogen. Reeds de volgende ochtend vond de uitwisseling plaats. De uitgedroogde machine eruit, zijn opvolger erin. De hele operatie duurde niet langer dan vijf minuten. Tevreden met onze aankoop en de geboden service begeleidde ik de witgoedman naar de voordeur. Op de stoep zette hij het steekwagentje met daarop de oude wasdroger stil. ‘Zes jaar lang heb ik mijn ernstig zieke vrouw verzorgd. Twee jaar geleden is zij overleden. Dat verhaal van Kluun Komt een vrouw bij de dokter klopt totaal niet. Die is er voor weggelopen. Ik niet. Je laat je zieke vrouw niet in de steek. Na haar dood heb ik het eerste jaar niks gedaan. Helemaal niks. Ik was er kapot van. Tot mijn dochter, zij is vijfentwintig, mij vorig jaar een schop onder m’n kont gaf. ‘Als je nu niet iets gaat doen pa, zei ze, ga je finaal naar de klote. Dan beland je op straat.’ Ik ben m’n hele leven onderhoudsmonteur geweest bij allerlei bazen. Maar toen er een winkelpand vrijkwam aan de Linnaeusparkweg, dacht ik: ik begin voor m’n eigen. Heb ik het meteen gehuurd. Helemaal zelf opgeknapt. Want ik doe van alles, ook televisiereparaties en zo. Overal waar een stekker aan zit kan ik repareren. Maar witgoed blijft de hoofdmoot. Mijn dochter werkt nu bij mij in de zaak. Ik heb inmiddels ook een vriendin. Die ken ik van de begraafplaats waar ik elke week naartoe ging. Dan stond ik helemaal stuk aan het graf en zei ik tegen mijn vrouw: ‘Kom mij maar halen. Zo wil ik niet verder.’ Zag ik daar op een gegeven moment een heel leuke dame. Zij was bezig bij het graf van haar overleden man. Tien meter verderop, nooit eerder gezien. Nou ben ik pas verhuisd naar Landsmeer en woon ik bij haar. Zo gaan die dingen.’ Hierop schoof de witgoedman de afgedankte machine in zijn zwarte Ford Transit. Wasdrogers en vrouwen, hun levensduur wil nog wel eens verschillen.

(c) Frans Lasès